Het fragile doek
De opera L’Orfeo van Claudio Monteverdi zoog de uitverkochte Spiegel helemaal in het podium en de muziek. De voorstelling nam ook mij totaal in beslag. En ineens was er dat moment dat ik aan een gast van IntermeZZo moest denken, zo maar, schijnbaar uit het niets. Ik drukte de gedachte opzij: parkeren tot later. Opnieuw liet ik me meevoeren met Orfeo in de onderwereld, op zoek naar zijn geliefde Euredice. En toch: die gast…
Als fervent operaliefhebber woon ik regelmatig een uitvoering van de Nederlandse Reisopera bij. Mensen die het aandurven de klassieke opera anders te benaderen dan de traditionele uitvoeringen in bijvoorbeeld Italië. Natuurlijk is het ook imposant om het drama in de grote theaters, binnen of buiten, in de Zuidelijke zon mee te maken.
Maar de soms dwarse, inventieve behandeling van muziek, tekst en performance, daar is Nederland goed in. Zoals in deze Orfeo. Want wie durft zangers en dansers te husselen in gelijksoortige huidkleurige kostuums, zodat je als publiek geen onderscheid meer maakt tussen zang en dans? Zo dat de uitvoering als één geheel op je af dendert? En dat in een wonderschone belichting, waar één enorm ragfijn, bewegend doek het decor vormt.
Het was de fragiliteit van dat doek die me bij de gast bracht op het moment dat Orfeo zijn eenzaamheid en ongeluk bezong. Nota bene op zijn huwelijksdag. Het geluk ligt voor het oprapen en hij ziet het niet. ‘Kijk nou toch, man!’, zou ik wel willen roepen. Maar hij is niet in staat geluk te voelen op het moment dat het er is. Zijn geliefde Euridice plukt bloemen voor haar bruidstooi en wordt gebeten door een slang. Ze sterft. Orfeo weigert het kwaad te accepteren.
Vertrouwen
De gast. Laat ik haar voor deze gelegenheid Orfea noemen. Ze is ziek geweest. Ze moest chemotherapie en bestralingen doorstaan, een operatie ondergaan. Een zware beproeving maar ze is de ziekte te boven gekomen. Al een paar jaar geleden. Maar ze kan niet uit het dal. Angst regeert: kanker was er zo maar, wat als die terugkomt? Liefdevolle mensen om haar heen, de geboorte van een kleinkind, de gedroomde reis in het verschiet: ze durft zich niet te verheugen, kan niet van harte genieten van het geluk dat er óók in haar leven is. ’Kijk nou toch, Orfea!’, zou ik willen roepen. Ze durft haar angst niet los te laten, niet vooruit en zonder om te kijken, te vertrouwen op de toekomst…
Orfea is niet de enige die zo worstelt met de kanker die er is of er was. We zien hen vaker, gasten voor wie er óók geluk kan zijn, maar dat nog is bedekt, soms onder een fragile doek. Goed dat Orfea bij IntermeZZo komt en haar angsten en gedachten deelt met de gastvrouwen en andere gasten. Ik gun haar zó de dag dat ze zelf dat fragile doek, waaronder haar geluk schuil gaat, kan wegtrekken…
Marlies Mestrom