Over de drempel
Mensen vinden steeds beter de weg naar Nazorgcentrum IntermeZZo. Ze vertellen aan elkaar wat nazorg voor je kan betekenen als je kanker hebt. Of als je naaste kanker heeft. Patiënten in Isala worden door de dokters en verpleegkundigen geattendeerd op IntermeZZo. En op de ondersteuningsconsulenten van Isala die binnen onze locatie patiënten ontvangen. Met elkaar gunnen we kankerpatiënten én hun naasten, de best mogelijke kwaliteit van leven. Vele professionals en vrijwilligers dragen daar dagelijks met niet aflatende toewijding aan bij. Met support van onze (zakelijke) relaties. Zo doen we allemaal wat in ons vermogen ligt.
Even wat anders aan je lijf
Wie eenmaal de drempel heeft genomen, heeft gesproken met gastvrouwen, de handen van een masseur of schoonheidsspecialiste heeft gevoeld, heeft gerelaxt in onze weelderige tuin, heeft gemijmerd op het bankje-met-uitzicht, verhelderende voorlichting heeft bijgewoond of heeft ervaren dat je stress écht kunt reduceren, ja, die gast is écht over de drempel. Hoe dat voelt, wat dat betekent, wie kan het beter vertellen dan een van onze gasten zelf?
Bijvoorbeeld Hettie Ophoff. Hettie blogt. Wie haar blogs leest, wordt geraakt! Eén van deze blogs gaat over haar ervaringen bij IntermeZZo.
Blog in een blog
We zijn Hettie zeer erkentelijk dat zij ons toestemming verleent in de blogbrief van IntermeZZo de link te plaatsen van zowel haar geschreven blog, “Even wat anders aan je lijf” als van haar fotoblogs.
Sterker nog: Hettie hoopt dat anderen er iets aan hebben … Daarom: een blog in een blog. Wij hoeven hier niets meer te zeggen, lees hieronder het blog van Hettie. En laat je raken.
Je kunt ook linken naar de blogs van Hettie https://hettieblog.wordpress.com/2018/09/04/even-wat-anders-aan-je-lijf of foto’s kijken: https://hettieblog.wordpress.com/fotos/
In het blog “Even wat anders aan je lijf”, noemt Hettie haar vriendin Lidy. Zij heeft een facebookpagina, waar je ook foto’s over dit thema vindt.
https://www.facebook.com/www.hansenlidyfotografie.nl/
Even wat anders aan je lijf
4 september 2018
Voor de zomervakantie had ik niet meer gedacht dat ik nog weer een bezoekje zou brengen aan intermezzo en zomaar ineens zat ik er binnen een week twee keer. Wat was het fijn om daar binnen te lopen en welkom geheten te worden. ‘Leuk dat je er weer bent, hoe is het met je?’ Een plek waar je je verhaal kwijt kunt zonder dat er geoordeeld wordt en je tegelijk voelt dat ze je het beste gunnen zoals in dit geval een heerlijke massage.
Het was voor mij de tweede keer dat ik een Shiatsu massage kreeg. De eerste keer had ik het best een beetje spannend gevonden: massage, iemand die zomaar aan je lijf zit waardoor je lekkerder in je vel gaat zitten. Kijk, fysio dat snap ik nog. Dat is soms gewoon noodzakelijk kwaad. Maar een massage gewoon omdat het fijn is? Dat past niet zo goed in mijn westerse hoofd en heel eerlijk ook niet zo binnen mijn zogenaamde christelijke denkkaders van goed en fout. De eerste keer lig ik dan ook meer te denken en te voelen over wat ik er van vind en hier en daar een gebedje omhoog te sturen dan dat ik me helemaal kan overgeven – calvinist die ik ben.
Gedurende de massage merk ik dat het voor mij een echt fijne gewaarwording is om zo zorgvuldig en liefdevol aangeraakt en gemasseerd te worden, gewoon over de kleding heen. Het zijn van die momenten waarop ik ook heel verdrietig kan worden, omdat we binnen het christelijke wereldje zoveel moois van wat God geschapen heeft laten liggen. Waarom wel weken lang nare onderzoeken en chemo’s die je pijn doen je lijf inpompen, waar je ziek van wordt en waarom niet daar tegen over met liefde en aandacht voor dat kapotte lichaam zorgen – zodat je weer een beetje één geheel wordt: lichaam en geest.
Deze tweede keer ga ik er dan ook anders in en vraag ik aan de masseuse of ze zo kan masseren dat mijn emoties ruimte krijgen. Ik voel al langere tijd dat ik veel verdriet bij me draag, maar ik krijg dat niet zomaar naar buiten. Soms zou ik wel willen dat ik ergens een kraantje open kan zetten en dat dan alle opgeslagen tranen via dat kraantje naar buiten kunnen. De praktijk is iets weerbarstiger. Hoe bijzonder is het dan om te merken dat door bepaalde aanrakingen verdriet omhoog- en loskomt en de tranen over mijn wangen naar beneden rollen. Een mens zit zo onvoorstelbaar wonderlijk in elkaar – ik kan er alleen maar stil van worden en onder de indruk zijn.
Na de massage praat ik nog wat na met één van de vrijwilligsters en krijg ik een heerlijk kop verse munt thee. Ons gesprek loopt zo dat zij op een gegeven moment aan mij vraagt: kun je ook dingen laten? Als ik jou zo hoor, wil je het allemaal zo goed doen, zegt ze, en het liefste wil je dat, wanneer jij het leven verlaat, ánderen daar zo min mogelijk last van hebben, dat het voor hen zeg maar over glijdt in een ‘makkelijk- gespreid bedje’. Het is de spijker op z’n kop. Ik wil het graag goed doen en goed achterlaten. En ik ben dan ook nog degene die bedenkt wat dat goede dan moet zijn. Voor Jaap, voor de kinderen en daarin kan ik behoorlijk ‘drammen’, want ik wil zo graag dat het goed komt ook na mij. Maar mag de ander, mogen de anderen ook hun proces lopen? Hun eigen weg? Mogen ze het doen zoals zij het doen?
Ik kan zo blij zijn met ontmoetingen waarin ik soms gespiegeld word en er ineens een kwartje valt en een last van mijn schouders. Ik hoef het ook allemaal niet te doen en te regelen. Een stuk opgelucht en lichter loop ik de deur weer uit maar niet zonder een afspraak voor een duo stoelmassage die ik samen met een vriendin mag doen. Er was een plekje open gevallen. Of ik daar belang bij had? Ja leuk, kom maar op! Na deze positieve ervaringen wil ik nog wel een ronde en hoe leuk is het om dat samen met een vriendin te doen.
En zo zit ik samen met Lidy midden in de week op een woensdagochtend klaar voor een stoelmassage. Ik moet er ook wel een beetje om lachen. Ik doe gewoon dingen die ik mijn hele leven nog nooit heb gedaan, maar wat kan ik er van genieten. Voor Lidy is het een eerste kennismaking met intermezzo. Twee lieve dames vangen ons op en ook nu voelt het alsof je thuis komt. Even een hand op je schouder, thee, cappuccino en warme belangstelling. De twee fysio therapeuten van Top-fit rollen binnen en schuiven aan aan de lange tafel. We kletsen wat en daarna gaan we met fysio’s Martijn en Miranda naar een andere ruimte waar twee ‘stoelen’ klaar staan voor massage. Het is echt een leuke ervaring om tegelijkertijd gemasseerd te worden, lekker ontspannend. Met over en weer opmerkingen als: leef jij nog? Jahaaa gaat prima – oei daar zit me toch een knoop…
Na de behandeling kletsen we nog wat na met de twee gastvrouwen om daarna relaxt naar huis te gaan – nagenieten – bijkomen.
Wat ben ik dankbaar dat er zulke organisaties bestaan en dat er een plek is voor kankerpatiënten en hun naasten en wat zou ik zoveel andere zieke mensen dat ook gunnen. Een plek waar je even op adem kunt komen, even weg van je eigen vier muren. Letterlijk wat anders aan je lijf: liefdevolle aandacht. Voor mij is het elke keer weer een cadeautje.