IntermeZZo Zwolle

Waar is de tijd gebleven? Ineens is mijn laatste werkdag bij IntermeZZo in zicht! Afscheid nemen, loslaten. Of moet dat andersom? Geen idee, ik ben nog nooit met pensioen gegaan. In elk geval is het tijd om terug te kijken…

Ietsje eerder stoppen met werken dan mijn AOW-leeftijd, een bewuste keuze. Ook gek, want ik hoor mezelf steeds vertellen dat deze laatste baan mijn mooiste is, was. Dat voelt zo, in al mijn vezels.

Als ik terugkijk op een loopbaan van 46 jaar in het brede ‘communicatievak’, is mijn baan bij IntermeZZo de kleinste in omvang en bij de kleinste organisatie, maar de grootste qua impact.

Bij grote organisaties waar ik met veel plezier werkte, zoals Dagblad De Limburger (de gezelligste krant van het Zuiden), Randstad (geweldig uitzendbureau), het Cibap (de leukste school van Nederland!), Isala (top-ziekenhuis) en IJsselheem (écht thuis voor ouderen), voelde mijn werk soms groots en meeslepend. Van primeurs scoren in de journalistiek tot het ontvangen van een staatssecretaris. Van credits krijgen als je de organisatie hebt behoed voor imagoschade in mindere tijden tot op je conto mogen schrijven dat de organisatie weer is gegroeid. Memorabele highlights, zeker, want ik weet ze nog. Fijn om te horen, op dát moment. Maar doet het er echt toe? Zijn dat de herinneringen waarvan ik warm word als ik omkijk in de tijd? Neuh.

Wezenlijk

Waarvan wel? Begin jaren negentig werkte ik als freelancer voor de toen nog kleine Maag Lever Darm Stichting. Ik interviewde een jonge vrouw in Kampen, één van de eerste levertransplantatiepatiënten. Haar verhaal bleef me bij. En haar ogen, waarmee ze zowel liefdevol als verdrietig naar haar zoontje van zes keek. Voor hem wilde zij leven, voor hem knokte ze verder, ziek en beroerd als ze was. Ik volgde haar een paar jaar en schreef hoe het haar verging. Na haar uitvaart stopte dat. Toch heeft zij me met haar blik geleerd waar het om gaat: dát wezenlijke verhaal. Van die ene unieke mens. Daar kunnen geen cijfers of bobo’s tegenop.

Rauw en rouw en kracht

Misschien is het daarom dat ik bij IntermeZZo het gevoel heb zo op mijn plek te zijn. Omdat we proberen het voor die unieke mens, met diens unieke omgeving, het goede te doen. Zorgen voor aandacht en waarachtige steun-op-maat waardoor iemand zich weer méér mens kan voelen. Met alle shit (excusez le mot) die er óók is als kanker je leven is binnengedrongen.

Misschien is het daarom dat ik zo graag luister naar wat onze gast vertelt. Ook al is het een rauw verhaal of is het een verhaal over rouw, over afscheid, over het inleveren van vitaliteit. Het verhaal is zelden mooi, maar altijd intens en vaak positief. Die kracht, levenskracht, veerkracht, (of geef het een naam) is waar ik elke dag warm van word. En van de gezamenlijke menskracht, de kracht van de mensen die met elkaar IntermeZZo maken. Al die betrokken mensen, die de laatste zes jaar van mijn werkzame leven mijn collega’s waren, zij maakten het elke dag de moeite waard. Vanwege nabije communicatie met hen, was het mijn mooiste baan met de meeste impact.

Tijd

Het zijn echter diezelfde gasten van IntermeZZo die me lieten realiseren dat ‘tijd’ niet altijd je metgezel is. Hun tijd van leven werd door de diagnose onder druk gezet.

En zo gingen bij mij vragen spelen als: hoe veel tijd van leven heb ik, hoe veel tijd van leven hebben we samen? Wat wil ik nog, wat wil ik niet …? Plotseling ontstond er levenshaast en tegelijkertijd het verlangen te onthaasten. Een contradictie in terminus. Ja, zeker. Maar wel een verklaarbare.

Levensháást om tijd te hebben om te doen wat ik nog graag wil doen, genieten van de kinderen en kleinkinderen, van muziek en kunst, van dansen en yogalessen, van hup, de rugzak op en wandelen, van kalm pelgrimeren, ja zelfs tijd te hebben om het huis lekker schoon te maken.

Verlangen om te ónthaasten, geen deadline te moeten halen, niet meer altijd ‘aan te hoeven staan’, eens rustig te mogen plaatsnemen op de mijmerbank en een poosje verwijlen en verder: h e l e m a a l niks te moeten …

Vandaar de keuze om iets eerder te stoppen met werken, ook al is, was het mijn mooiste baan ever.

Vitaliteit en tijd-van-leven, dat is wat nu op mijn verlanglijstje staat.

Marlies Mestrom, v.m. assistent-manager en communicatieadviseur IntermeZZo