ANNA
Gastblogger ARGUS (pseudoniem voor één van de gasten van IntermeZZo) kijkt terug op de periode dat zijn vrouw Anna kanker had en werd behandeld. In enkele alinea’s weet hij door middel van sleutelmomenten treffend te beschrijven wat zij meemaakten. Uit alles blijkt één ding: liefde, grote liefde. Lees het zelf maar!
“Op 4 augustus 2021 had Anna haar laatste controle bij de mammapoli. Zoals verwacht was alles in orde maar zoiets vraagt toch om een (bescheiden) viering. Met een Orsolino bijvoorbeeld. En zoals het past bij een viering kijk je dan ook even terug. Naar het begin, de eerste vermoedens, de schok van de bevestiging daarvan. De mallemolen waarin we terecht kwamen.
Chemo
De chemo bijvoorbeeld: de ontspannen sfeer op die afdeling verrast ons. Haar koude handen worden met een emmertje warm water op temperatuur gebracht. Goed voor haar én voor ’t infuus. Ondanks de voorzorgen voelt ze zich soms beroerd; toch is de humor nooit ver weg. Als ik op weg naar huis heel behoedzaam een rotonde ‘neem’ zegt ze ”je bent natuurlijk bang dat ik de auto onder spuug”.
Vervelender zijn de hartritmestoringen, meestal na een dag of vier. Alle keren moest er een cardioversie aan te pas komen om haar weer te herstellen. Als ze bij de huisarts een keer onderuit gaat laat die prompt een ambulance komen om haar naar Isala te brengen.
Het maakt haar onzeker.
We blijken allebei verschillende sleutelmomenten in herinnering te hebben. Logisch, de partner heeft nu eenmaal andere ervaringen dan de patiënt. De partner ervaart vooral dingen die het uiterlijk betreffen.
Haaruitval
Neem de haaruitval. We hebben al vrij vroeg een haarwerk uitgezocht (zeg nooit ‘pruik’). Anna had eerder al de strijd tegen de vergrijzing gestaakt dus wordt het haarwerk ook grijs, mooi grijs, eerlijk waar.
Als het haar begint uit te vallen neem ik mijn camera mee om dat deel van het proces vast te leggen. De kapster is ervaringsdeskundige met een hoofd nog vol krulletjes. Ze weet daardoor precies de juiste sfeer te scheppen die anders geladen was geweest.
Toch kan ik mijn tranen niet bedwingen. Op de foto’s lacht Anna ondanks alles.
De volgende dag bloed prikken en omdat we toch in de buurt zijn het eerste bezoek aan IntermeZZo. Daar hadden we vaag wel eens van gehoord. We staan wat aarzelend op de drempel en worden aangespoord om toch vooral binnen te komen en plaats te nemen aan de tafel.
Corine vraagt naar de ‘status’ en Anna vertelt dat ze de volgende dag de 2e chemo zal krijgen. ”Goh”, zegt Corine, “en je hebt je eigen haar nog”.
Nee dus, het zegt wel iets over de kwaliteit van het haarwerkje dat ze droeg.
Thuis heeft ze er moeite mee om zonder mutsje of haarwerk rond te lopen. Zelfs in de slaapkamer. Ik weet haar ervan te overtuigen dat ze voor mij dezelfde blijft. Toch is er steeds weer even dat moment als ze blootshoofds uit de badkamer komt, de realisatie: “overkomt ons dit echt?” Daar voel ik me dan weer schuldig om want ik zie wel degelijk mijn maatje, de liefde van mijn leven.
Aan haar heb ik meer dan vijftig jaar geleden trouw beloofd, in goede en in kwade tijden…
Zij herinnert zich vooral de vermoeidheid, ’s morgens tijdens of na het douchen. Even de wanden met een trekker afwissen is al bijna uitputtend. Later op de dag kunnen we soms zomaar weer een wandeling maken, een cadeautje.
Mammaprint
De chemo valt haar zwaar en ze wil stoppen. Dan wordt op het nieuws de MammaPrint aangekondigd en de volgende morgen hang ik al aan de telefoon. Blijkt dat het onderzoek al voor haar is aangevraagd . Een paar dagen later horen we het resultaat: de chemo is niet (meer) nodig.
Nu alleen de bestraling nog…
Vóór die tijd gunnen we onszelf een paar dagen vakantie in een hotelletje. Wandelen in het Twentse land is een probaat middel om sores achter je te laten.
Zilver
Inmiddels begint zich op haar hoofd een prachtig zilvergrijs donslaagje te vormen. Zelf vindt ze het maar niks. Alleen als we ver weg in het open veld of in de bossen wandelen gaat (soms) heel voorzichtig het haarwerk of de muts van die dag af.
Tijdens een IntermeZZo sessie onder de naam ‘Look good, feel better’ moet haar pruik wel af. Alle aanwezigen uiten hun verbazing dat ze die nog draagt; met zulke prachtige zilveren krullen zouden ze het wel weten. Maar als Anna in de spiegel kijkt ziet ze een vreemde.
In het najaar reizen we af naar het Beierse Woud waar we al veel hebben rondgezworven.
Er is daar een hotelletje waar we ons altijd weer thuis voelen. Zoiets als IntermeZZo, maar dan wat verder weg. Een plek om bij te komen, op adem te komen.
Vijf herfstdagen struinen we door bossen en over heuvels. Haar schroom om blootshoofds te lopen heeft ze achter zich gelaten en een muts draagt ze alleen nog tegen de kou.
We zijn een nieuw hoofdstuk begonnen.”