Dilemma’s

Een keuze moeten maken die je niet kunt en wilt maken, dat is waar mensen nu plotseling voor komen te staan: dilemma’s. Soms zelfs duivelse dilemma’s. Professionals, die zich inzetten voor patiënten met corona. Professionals, die zich inzetten voor mensen met kanker. De patiënten zelf, hun naasten…

Welke behandeling is goed voor wie, in welke situatie? Speelt leeftijd een rol? Of levensverwachting? Vraagstukken waarvoor de dokters zich geplaatst zien, totaal onverwacht doordat een virus de wereld in de greep heeft. De geplande behandeling voor de individuele kankerpatiënt die voortkomt uit een weloverwogen besluit en planning: wat kan er nog wel en wat niet? Bij IntermeZZo horen we verhalen van de gasten die niet goed weten hoe nu verder met hun behandeling. Hebben ze zelf een stem, kunnen zij meebeslissen? En wat als een besluit tot uitstel of verandering van de behandeling verkeerd uitpakt? Wat een dillema’s!

Duivels dilemma

Wie het vanuit zijn eigen beleving kan vertellen is kankerpatiënt Wilko Aardema (54). Hij is redacteur van de Opregte Steenwijker Courant en verhaalt over het duivelse dilemma waarmee hij werd geconfronteerd. Hij schrijft in zijn eigen krant over zijn mentale strijd in deze bizarre tijd. Kiezen tussen twee kwaden: risico op corona of het leven verliezen aan kanker? Niemand kan het beter verwoorden van Wilko zelf, dus ik geef de link naar zijn digitale verhaal. https://meppelercourant.nl/artikel/1095626/duivels-dilemma-door-corona-doorgaan-met-chemo-of-uitstellen.html

Met een diepe buiging voor zijn moed!

IntermeZZo’s dilemma’s

Eerst van een afstand volg ik de ontwikkelingen omtrent het corona-virus. Landelijk via de tv en andere media, dichterbij via de dagelijkse berichten vanuit Isala. We proberen er uit te pikken: wat is van toepassing voor IntermeZZo? We stoppen direct met verwelkomen met een hand. En dan blijkt een kleine buiging, een ‘Engelse knix’,  een ‘namasté’ óók een heel hartelijk gebaar.

We houden afstand tot de gasten. Gastvrouwen en professionals die ook maar een kuchje vertonen of een drupneus hebben, blijven thuis. We maken schoon als nooit tevoren (en we zijn al extra proper bij IntermeZZo …). Al snel nemen we het besluit de locatie te sluiten. Onze gasten zijn immers extra kwetsbaar. Onze vrijwilligers zijn deels op leeftijd en mogelijk ook kwetsbaar. Geen risico’s nemen dus. Vanaf vrijdagmiddag 13 maart zijn we gesloten, ons programma voor gasten vervalt. Op locatie zijn één of twee personen aanwezig om ‘de zaak’ te openen en schoon te houden voor de Isalanders die mondjesmaat van onze locatie gebruik maken als extra kantoor buiten het ziekenhuis. Zo veel mogelijk van huis uit werken, is het landelijke advies. Voor mij is dat digitaal heel goed mogelijk. Maar, oooh, wat voelt dat raar. Afgesloten zijn, niet de mensen te zien waar we het voor doen. Niet het contact met de collega’s Corine en Carolien, niet de drive van onze vrijwilligers te ervaren.

Diepe buigingen

Terwijl ik argeloos thuiswerkend berichten formuleer en teksten voor de IntermeZZo-website schrijf, sluipt corona als een dief in de nacht ons huis binnen. Mijn echtgenoot wordt in ademnood per ambulance naar Isala gebracht. Ik blijf verbijsterd alleen achter, in thuisquarantaine. Een lieve IntermeZZo-collega komt een koffer spulletjes voor hem ophalen.

In het ziekenhuis  trekken de professionals  van Isala alles uit de kast en  voert mijn wederhelft een stil gevecht. Hij komt er doorheen. Hij vertelt later dat de professionaliteit en de compassie van de verpleegkundigen en dokters voelbaar is, door de mondkapjes, brillen en schorten heen. Oogcontact werkt, woorden bemoedigen, al weet niemand in die beginfase hoe het ziekteproces zal verlopen. Niets dan lof voor de bejegening, de kennis en kunde en de persoonlijke aandacht.  Een diepe buiging voor hun tomeloze inzet!

Al snel blijkt dat ik ook ziek ben. Dat hou’je niet tegen als je lief-en-leed plus tafel-en-bed deelt… Morele steun voor ons beiden komt van allerlei digitale kanten: collega Corine belt dagelijks, brengt bloemen, IntermeZZo-bestuurslid Jos Lemmens, staat me als medicus bij met raad en daad. Collega’s appen en sturen bemoedigende kaarten, de GGD en de huisarts bellen regelmatig. Een buurt-app, een familie- en vrienden-app bemoedigt ons, er wordt gebeden… De IntermeZZo collega die eerder het koffer naar het ziekenhuis bracht, regelt al die tijd de boodschappen.

Na een week ziekenhuisopname kan ik manlief bij Isala ophalen om thuis verder te herstellen. In elk geval weer samen!  In totaal verschansen we ons drie weken in ons huis en dan mag de quarantaine er af. Een frisse neus halen, zelf een boodschap doen, met gepaste afstand. Letterlijk een verademing! En we maken een diepe buiging voor familie, vrienden, collega’s en al die professionals die ons erdoor geholpen hebben!

Marlies Mestrom

arrow-right arrow-down keyboard_arrow_down arrow-left plus-circle cross close search2 twitter2 facebook2 youtube2 linkedin2 envelope-o instagram2 menu play2 mobile2 users3 signal user whatsapp22 envelope-o2 quotes-left spinner2222 checkbox-checked checkbox-unchecked checkmark price-tag lightbulb_outline comment-square binoculars heart-o heart home bell building-o bullhorn star-o star truck magic-wand edit reply eye