Héél véél pK’s
Ze draait haar Porsche behendig de parkeerplaats op. Grind knerpt onder de banden. Een rank been uit het portier, mooie tas en twee bosjes rozen van de supermarkt in de elegante hand. Onze blikken ontmoeten elkaar. Ze lacht naar mij, haar gast. Ik zie een lach, maar voel iets anders …
Wat lomp sta ik naast haar, in mijn bergschoenen en een verwassen wandelbroek. “Mooie auto”, zeg ik. “Och, de één heeft kinderen, wij hebben deze wagen”, zegt ze met dezelfde, professionele lach. Gisteravond heeft ze ons zéér gastvrij bediend in het restaurant van het Zuid-Limburgse berghotelletje. Van daaruit oefenen manlief en ik met wandelen door geaccidenteerd terrein. Oefenen, in de hoop volgend jaar de Mont Ventoux te kunnen beklimmen, georganiseerd door de Stichting grootverzettegenkanker. Geld in het laatje lopen voor IntermeZZo en KWF! Die Kale berg op in Frankrijk, een uitdaging voor lopers en fietsers. Ik liep hem al een keer en heb ervaren waar die uitdaging ligt. Sindsdien noemen we de Mont Ventoux thuis en onder vrienden: de K-berg! Voor die K kun je van alles invullen, natuurlijk. Ik associeer de K met kanker… Beroepsdeformatie?
De K-sensor
Terug naar Zuid-Limburg. Hier noemen ze het bergen, maar ik ervaar ze als heuvels met af en toe een fel klimmetje. En dan word je beloond met prachtige vergezichten over de lieflijke heuvels van drie landen. Hoe mooi kun je het hebben?
Het verlangen naar die beloning bracht ons naar het berghotelletje. Je kunt er alle kanten uit wandelen, het maakt niet uit welke richting je kiest. Het is altijd goed. Voeg daar de bourgondische keuken aan toe plus de kans om als geboren Limburgers onze moedertaal te spreken en we hebben een topvakantie!
Mijn K-sensor reist altijd met me mee, merk ik. In gesprek met de dame van de Porsche, daar op die parkeerplaats, komt mijn sensor in beweging. Omdat haar glimlach niet klopt met haar ogen?
Ik vraag haar of het fijn is om na de lockdown weer volop te kunnen werken, in de nazomerse topdrukte. Het hotel zit immers vol en het restaurant en terras ook, ik zie het personeel rennen en vliegen. Ze vertelt dat zij vóór de corona-uitbraak haar eigen horecazaak van de hand had gedaan en dat haar echtgenoot was gestopt als zelfstandig kok. Het voortdurende ondernemerschap had zijn tol geëist en ze wilden meer rust, tijd voor elkaar, voor een luchtiger leven. Nu, werkend voor een ‘baas’, had het lichter moeten zijn. Had – moeten – zijn, registreer ik. “Het voelt dus niet lichter?”, vraag ik, misschien wat rechtstreeks. Haar gezicht gaat uit de professionele plooi.
“Mijn man werd ziek, longkanker met uitzaaiingen.” Met die ene zin geeft ze aan dat hun wereld in één klap veranderde. Hun toekomstperspectief aan diggelen. Ze vertelt, bijna beschroomd, over de ontstane situatie. Zó herkenbaar met wat we bij IntermeZZo horen en zien bij onze gasten.
Ik leg uit wat mijn werk is en stel haar voor dat ik, vanuit die ervaring, even met haar kan praten. Natuurlijk wil ze dat eerst niet, want wij zijn op vakantie en ze wil onze dag niet verpesten. Gastvrouw pur sang! Maar op mijn vraag “Hoe gaat het nu met jou?”, valt het decorum. Ze vindt dat ze het eigenlijk toch allemaal moet kunnen, zij is immers niet ziek? Zij moet de kost verdienen, wil er helemaal zijn voor de gasten, haar man bijstaan en nog veel meer …. Toch had de huisarts haar geadviseerd hulp te zoeken en suggesties gedaan richting psycholoog. “Dat vind ik te ver gaan”, is haar reactie. “Het gaat toch helemaal niet om mij?”, vindt ze. Als ik haar voorhoud dat zij het alleen maar kan volhouden als ze goed voor zichzelf zorgt en ontspanning zoekt, lijkt er een kwartje te vallen. Ze zegt dat ze bijna tien kilo is afgevallen, realiseert zich dat er meer signalen zijn …
Ik krijg de kans wat meer uit te leggen en doe haar de suggestie eens binnen te lopen in het Toon Hermanshuis Parkstad (Heerlen), één van de vele inloophuizen in Nederland.
Ze bedankt me, we wisselen een warme blik en zegt dan: ‘Zo die roosjes moeten in het water, leuk de tafeltjes wat opfleuren!’ Haar professionele glimlach verschijnt en hup, daar gaat ze weer, aan de slag. Een powervrouw met héél véél pk’s.
Noveenkaars
Die dag wandelen we een fikse tocht via smokkelaarspaadjes naar pelgrimsoord Wittem. In de kapel steken we een noveenkaars aan voor een familielid met kanker. Bidden om een goede afloop. Terwijl we dat doen denk ik ook even aan haar en aan haar man. Ik hoop dat ze de psychosociale ondersteuning zullen vinden die bij hen past. Dat gun ik hen zo. Jammer dat ze niet dicht bij Zwolle wonen. IntermeZZo gunde ik hen misschien nog het meest. Of is dat ook beroepsdeformatie?
Marlies Mestrom