Optimisme

Blogs als deze zijn nooit actueel. Als u dit leest ligt de aanleiding al weer ver achter ons. Vandaag (voor u dus al weer een tijdje terug) zagen we een vraaggesprek op de TV met mensen die echte tegenslag te verwerken hadden gekregen. Mensen die de ervaring hadden ondergaan in een diep zwart gat te verdwijnen en toch kans zagen de draad weer op te pakken en het leven weer te omarmen.
De vergelijking met mijn eigen ervaring gaat hartstikke mank maar er waren ook wel overeenkomsten
.

Over het algemeen zijn we steeds optimistisch gebleven ondanks de hobbels op ons pad. Daar konden we redelijk behendig doorheen en soms omheen manoeuvreren.
Naarmate de leeftijd vordert nemen veel vaardigheden wat af, da’s logisch.
Minder logisch vinden we dat dit ook geldt voor ons vermogen om met tegenslagen om te gaan; we zijn wat minder optimistisch en ik wil dat even toelichten zonder dat dit een klaagzang wordt, daar zit u niet op te wachten.

Anna tobt al lang met een onverklaarbare pijn in haar rug. Geen hernia, meer een soort vlammende pijnscheuten ergens tussen de ribben. Twee jaar geleden duurde een ‘aanval’ meestal een dag of vijf, waarna het weer een week of zes rustig kon zijn.
Meestal was een klusje de aanleiding voor het opnieuw opvlammen: onkruid trekken, wasgoed ophangen, dat soort zaken. Ik ‘verbood’ haar steeds meer van die activiteiten en moest van de weeromstuit zelf (leren) koken, was ophangen, strijken etc. Stofzuigen deed ik al langer.
De pijn lijkt inmiddels chronisch; de pijnstillers werken maar maken haar wat suffig (haar eigen woorden).

Stress

Door het extra werk dat ik nu verricht én de stress door de onzekerheid, voel ik me vaker dan voorheen moe, té moe. Toen ik in een onbewaakt ogenblik op de weegschaal stapte schrok ik niet weinig. Zo lang ik volwassen ben heb ik met een enkele uitzondering 67 kg. gewogen (schoon aan de haak); nu gaf die weegschaal 62 kg. aan. Dat was in 2019 ook het geval en toen rolde daar uiteindelijk de diagnose ‘prostaatkanker’ uit.
Ik zat dan ook al gauw bij de huisarts. Zij nam de zaak serieus, vroeg me het hemd van het lijf en verwees me door.
Met spoed.
Twee maanden later kon ik terecht bij ‘Maag/Darm/Lever’ waar als eerste een CT scan werd gepland. Dat leverde een onverwachte uitkomst op: in het onderzochte gebied was alles wel in orde maar ik bleek een verwijde aorta te hebben. Bijvangst noemen we zoiets.
Voor het eventuele darmonderzoek zou een roesje nodig zijn en daarom moest ik eerst bij de cardioloog langs. Tot mijn opluchting was die niet erg onder de indruk, ze plande wel een echo voor me én ik mag (mocht als u dit leest) twee dagen rondlopen met een Holter.
De planning daarvoor viel samen met een afspraak met de dermatoloog voor het verwijderen van een verdachte plek op de huid van een schouder. Zucht.
Aan de andere kant, zo besparen we wel op reiskosten.

Ontspanning

Ik ben nooit een mens van agenda’s geweest, nu ben ik er wel een geworden.
In die agenda stond ook de geplande minivakantie in dat hotelletje in het Beierse Woud waar ik al eens eerder aan heb gerefereerd en waar ik nu, na een lange, pittige wandeling deze alinea’s zit te tikken met onderstaand uitzicht.


Die vakantie hadden we al gepland voordat de zo-even genoemde bal was gaan rollen en ik heb bij het maken van die afspraken daar ook steeds op gewezen. Niemand zei: ”Zou je dat wel doen ?” Zij wisten waarschijnlijk wat ik nu ook weet: ik heb me zelden beter gevoeld.

Argus

arrow-right arrow-down keyboard_arrow_down arrow-left plus-circle cross close search2 twitter2 facebook2 youtube2 linkedin2 envelope-o instagram2 menu play2 mobile2 users3 signal user whatsapp22 envelope-o2 quotes-left spinner2222 checkbox-checked checkbox-unchecked checkmark price-tag lightbulb_outline comment-square binoculars heart-o heart home bell building-o bullhorn star-o star truck magic-wand edit reply eye