Thuis
“Wil je even komen kijken? Ik weet niet zo goed wat te doen … ”, vraagt een gastvrouw die net aan haar middagdienst begint. Ik loop met haar mee naar de huiskamer. Op de bank zien we een mevrouw liggen tussen de kussens, half onder haar winterjas. Earbuds in, telefoontje in haar hand. Ze ademt regelmatig en lijkt te slapen. We laten haar met rust en lopen op de tenen terug naar de hal.
Ze kwam me vanochtend vaag bekend voor toen ze binnenkwam… Vanuit mijn kantoor zie ik vaak de gasten bij IntermeZZo binnenkomen. Veel bekenden, mensen die een cursus volgen of een reeks workshops. Of vaker komen voor een ontspanningssessie. Soms nieuwe gasten. Ik herken hen omdat zij wat meer aarzelend de klapdeur openen. Van haar wist ik het niet zeker.
De gastvrouw die met haar in gesprek gaat na haar binnenkomst, vertelt later dat mevrouw net uit het ziekenhuis komt na een onderzoek. De kanker is teruggekeerd. Jaren geleden was ze ook al gast bij IntermeZZo, nog in onze vorige locatie. Daar kende ik haar dus nog van!
Nu moet ze na het onderzoek een poos wachten voor een afspraak met de dokter. En de uitslagen. Het onderzoek was vermoeiend geweest. Tussentijds terug naar huis zou dat ook zijn. Er was maar één plek die in haar opkwam om naar toe te gaan: IntermeZZo. Destijds had ze het zo goed gehad bij ons, vertelde ze.
Ook het gesprek met de gastvrouw vermoeide haar. Ze vroeg of ze op de bank mocht zitten met haar boterhammetje en een kopje thee. Tot het tijd was om weer naar Isala terug te gaan voor het gesprek met haar arts. Natuurlijk mocht dat. Ze wilde niet meer praten, maar naar haar eigen muziek luisteren.
De gastvrouw koppelt dit terug aan het team en ze lieten mevrouw met rust in het hoekje op de bank. Tot we dus merken dat ze in slaap is gevallen …
We vragen ons af: wanneer moet mevrouw terug zijn in de Isala? Ze heeft geen tijdstip genoemd. Zou ze zich niet verslapen zo?
Intussen zijn er meer gasten binnengekomen en aangeschoven aan de grote tafel in de huiskamer. Een dame kijkt wat ongerust naar de slapende mevrouw en vraagt of het wel goed gaat. We stellen haar gerust.
Een van de gastvrouwen gaat voorzichtig naast de schone slaapster zitten. De muziek stopt net op dat moment en mevrouw wordt kalm wakker. Ze weet meteen waar ze is en kijkt op haar telefoon. Nog een kwartiertje tot de afspraak in het ziekenhuis.
“Goh, ik ben helemaal ontspannen”, zegt ze terwijl ze zich voorzichtig uitrekt, “Ik ben hier thuis.”
Marlies Mestrom, communicatieadviseur IntermeZZo