Van ontmoetingen en een kale berg

“Eerst verschijnen de zweetdruppels en later de tranen”, zo luidden de bemoedigende woorden van mijn broer, die eerder de Mont Ventoux op liep. En inderdaad ze kwamen, maar bij mij losten ze elkaar af.

Die kale berg op met een heleboel mensen, zwaar en mooi tegelijk. Net zoals de strijd tegen en het omgaan met kanker, het thema dat centraal staat bij de Stichting Grootverzettegenkanker. In vogelvlucht neem ik je mee in mijn beleving en vergelijking: kanker en die berg.

Gáán!

Met honderden mensen staan we op een plein in Sault, het dorp aan de voet van de Mont Ventoux, te trappelen om die berg op te gaan. Eindelijk. Zelf heb ik me maanden voorbereid en zo veel mogelijk wandelingen bergop gemaakt en kilometers gelopen. Als ik rond kijk tijdens de toespraken van voorzitter en burgemeester, zie ik bij al die mensen eenzelfde soort ongeduld: nú moet het gebeuren. Ik vraag me af hoe veel trainingsstappen we opgeteld hebben gezet, hoeveel wandelmaatjes elkaar hebben gevonden, hoeveel mensen gevraagd zijn te sponseren? Geen vragen meer, daar gáán we!

Lavendel-tranen

We zagen de lavendel niet meer, maar die markante geur ….

Een stukje naar beneden en dan begint -heel sneaky- het stijgen. Wat een prachtig heuvellandschap. De karakteristieke lavendelvelden liggen er kaal bij, de oogst is al lang gedaan. Toch komt er steeds een zweem van die markante geur voorbij en mijn gedachten dwalen, al lopend, af naar een bijzondere gast van IntermeZZo. Ze kwam jarenlang bij ons voor al wat haar goed deed: massages, yoga, stresshantering en vooral gesprekken. Als alleenstaande had ze daar het meeste behoefte aan. Een keer vertelde zo dat ze zo slecht sliep, maar rustig werd van lavendelbalsem. Ze diepte een potje op uit haar tas en smeerde wat op mijn polsen. Het rook lekker. Toen haar levenseinde in zicht kwam, bezocht ik haar enkele keren thuis en ondernam op een mooie Pinksterdag nog een wandeltochtje met haar in de rolstoel. Daar verlangde ze zó naar: de geur van gras en kruiden, de wind in haar gezicht, turen over het Zwartewater. Aan haar rolstoel hing een bosje gedroogde lavendel. Toen ik haar thuisbracht, gaf ze mij een nieuw potje lavendelbalsem. ‘Ik heb nog voldoende aan mijn geopende potje, aan dit nieuwe kom ik niet meer toe. Als jij het gebruikt, denk je dan nog eens aan me?’ Kort daarna overleed ze.

Daar aan de voet van de Mont Ventoux wellen tranen van ontroering op en komen dierbare herinneringen boven. Van zweetdruppels is nog geen sprake…

Op 6 september fietsen Wim en Remco de rare kale berg op ….

Appeltje-eitje-zweet

Met mijn wandelmaatje gaat het in rustige cadans opwaarts, daar waar we nog spreken van heuvels. De anderen van Team IntermeZZo hebben een hoger tempo. Toch passeren we ook mensen: die jongen in zijn rolstoel met een enorme power, de man met duidelijke mankementen aan de benen, de dame met stokken, het meisje met een huppelend loopje dat er vermoeiend uitziet, Franse heren-op-leeftijd die elkaar steeds bemoedigend toespreken. Naarmate we hoger komen, wordt het stiller. Onze gesprekken stokken, want de energie moet naar de benen en de adem. We horen duidelijk bij de langzame groep… Ook anderen lopen zwijgend. Een dame die we inhalen, vragen we of alles in orde is. “Ja, maar ik kan niet praten en lopen tegelijk”, lacht ze terwijl ze stopt. “Ik wil trouwens als laatste eindigen, dat is mijn doel!”

De voorzitter van Stichting Grootverzettegenkanker heeft gezegd dat de eerste 20 kilometer ‘appeltje-eitje’ zijn. Maar allengs wisselen zonnewarmte en felle tegenwind elkaar af. Die beruchte wind! Soms lijkt het alsof we geen stap verder komen tegen de wind in. Geen sprake van appeltjes of eitjes. Ja, bij de controleposten liggen appeltjes. En eitjes hebben we in de rugzak. Doorlopen en de aandacht dan maar verleggen naar de prachtige vergezichten. De zweetdruppels verschijnen en drogen meteen weer door de straffe wind.

Het is afzien.

Vóór ons loopt een dame die beurtelings door een jongeman en een man van haar eigen leeftijd bij de hand wordt genomen. Hoewel haar balans niet 100 % is, is haar tred vastberaden: ik kóm boven, straalt ze uit. Die liefdevolle hand-in-hand laat me weer tranen wegslikken. We halen hen in, knikken, glimlachen. Blikken van verstandhouding, geen woorden nodig.

Echte tranen

Woorden zou ik ook niet kunnen uitspreken. Ik knok tegen mijn astma die me de adem beneemt. Pijn op de borst, ik hap naar adem. Ik dirigeer mijn loopmaatje in haar eigen tempo naar boven te gaan. Ik moet afhaken, het lijkt of mijn luchtpijp is verworden tot een rietje. Een behulpzame arts zet me op het goede spoor door me te overtuigen extra inhalatiepufjes te nemen. Na een poosje zakt de ergste benauwdheid af en kan ik toch dóór.

Vragen spoken door mijn hoofd. Is dit een héél klein beetje vergelijkbaar wat mensen met kanker doormaken: het gevoel hebben dat je moet opgeven omdat je lichaam niet meer kan of wil, terwijl jij zó graag verder wilt? Ook al moet je het zwaarste deel van die berg nog op en heb je geen idee hoe het daar dan is?

Ineens hoor ik boven mij bekende stemmen joelen en ze roepen mij bij mijn naam. Je kan het, nog een klein stukje! Een vreugdesprongetje, zwaaien… Na de laatste bocht snak ik opnieuw naar adem, de tranen springen me in de ogen. Die laatste honderd meter word ik gedragen door aanmoedigingen, applaudisserende mensen, high-fives. Een teamgenoot loopt me tegemoet en helpt me de laatste meters door, richting finish en medaille.

En dan, ja broertjelief, komen de echte tranen. Van vermoeidheid, vreugde om de overwinning (op mezelf), verdriet om het verlies van onze geliefden aan die K-ziekte, om al wat er is en niet meer is. Ik mag uitpuffen.

Vlnr: Amy, Jolanda, Mariëlle, Nelleke, Marlies, Erik en Boven vlnr: Wim en Remco(ook fietsers) op de top van de Mont Ventoux, 5 september 2019

Kaarsje

Met het team maken we een foto met zijn achten op de koude en winderige top. Trots, maar ook dubbel want ons negende teamlid is er niet bij. Enkele weken voor vertrek kreeg hij, volstrekt onverwacht, de diagnose kanker. Terwijl wij die kale berg bedwingen, herstelt hij van de 1e behandeling. We sturen kaarten, bewaren zijn shirt en startnummer. Wie weet … Met vier teamleden besluiten we iets warms te drinken, in afwachting van de bus die ons naar beneden brengt. Ineens is daar ook die dame van de mannen die haar bij de hand namen. Ze vertelt in onvervalst Limburgs haar verhaal, van de ziekte die haar sloopt, maar niet klein krijgt. Wat een mentale kracht, wat een powervrouw. ‘Hoop doet leven’, zegt ze. ‘Heb je al een kaarsje aangestoken in de kapel?’ Die kapel hadden we nog niet waargenomen. Ze wijst ons de weg en geeft ons vier kaarsjes mee, voor elk één om onze intenties neer te leggen. Ik pik een 5e kaarsje mee en steek het aan. Voor haar.

Team Intermezzo, na afloop van de beklimming (lopen op 5 september en Wim en Remco fietsten óók nog eens op 6 september) …

Tranen van dankbaarheid

In de week na ons Mont Ventoux avontuur, waarin ieder naar eigen kunnen heeft hardgelopen, gewandeld en gefietst, herneemt het gewone leven zich voor alle teamleden. We wisselen via onze groeps-app foto’s en ervaringen uit. Bij IntermeZZo is het werk voor onze gasten uiteraard gewoon doorgegaan en staat de opening van het KindermeZZo-seizoen op stapel. Het kidsfestival wordt druk bezocht door kinderen en hun ouders. Een echtpaar is in de huiskamer in gesprek met een gastvrouw en andere gasten. Vader is net een week thuis, na ruim drie maanden ziekenhuisopname. Zijn dochtertje en haar vriendin vermaken zich prima samen met een boel andere kids en de helpende leerlingen van de Thorbecke scholengemeenschap. Vader zegt dat hij het vermoeiend vindt, maar zó fijn, al dat leven van die kinderen, de aandacht en warmte bij IntermeZZo. Hij is emotioneel, er rollen tranen. Hij legt het uit. ‘Niet vanwege mijn ziekte, niet door verdriet of angst. Maar door al die mensen die ons bijstaan en helpen. Hun steun zorgt ervoor dat ik door de behandelingen heen rol. Ik heb nog nooit zo veel gehuild als de laatste maanden. Uit dankbaarheid en ontroering. Dat zijn de fijnste tranen.’

Marlies Mestrom

arrow-right arrow-down keyboard_arrow_down arrow-left plus-circle cross close search2 twitter2 facebook2 youtube2 linkedin2 envelope-o instagram2 menu play2 mobile2 users3 signal user whatsapp22 envelope-o2 quotes-left spinner2222 checkbox-checked checkbox-unchecked checkmark price-tag lightbulb_outline comment-square binoculars heart-o heart home bell building-o bullhorn star-o star truck magic-wand edit reply eye