Lotgenotencontact, veel mensen vinden dat een lastig woord. Het roep associaties op met ‘zielig doen’, ‘samen huilen’, ‘zeuren’. Maar lotgenotencontact is heel eenvoudig het contact met mensen die iets soortgelijks doormaken als jij. Zeur je als je je verhaal deelt? Ben je zielig wanneer je de diagnose kanker krijgt? 

Die eerste gedachte die je krijgt nadat je de diagnose kanker te horen krijgt… Iedere patiënt weet die eerste primaire reactie nog, dat gevoel of die gedachte. En dat is bij iedereen anders. Bij mij was dat ‘ga ik hier dood aan?’. Een vraag. Een vraag die ik kon stellen. Een vraag die ik durfde te stellen. Toen ik hoorde dat alle behandelingen gericht waren op genezing, vond ik dat ik niet moest zeuren, me niet moest aanstellen. Ik ging er immers niet dood aan.

Wat ik me toen niet realiseerde is dat er een ‘voor kanker’ en een ‘na kanker’ is. Je kunt niet terug naar je oude leven. Je kunt sowieso niet ‘achteruit’ leven. Maar nog belangrijker: kanker is een life-event, een levens-veranderende gebeurtenis. En dat realiseer je je pas wanneer alle behandelingen achter de rug zijn, wanneer je probeert je leven weer op te pakken. 

Dat proces is een eenzaamproces. Want voor de ‘gezonde wereld’ om je heen, ben je immers genezen. Je haar groeit weer, je ziet er goed uit. Maar wat er aan de binnenkant gebeurt moet je keer op keer uitleggen. 

Het enige moment waarop je niks hoeft uit te leggen, is wanneer je een lotgenoot tegenkomt. Iemand die aan een half woord genoeg heeft. Iemand die het simpelweg weet. Het zorgt ongekend snel voor diepgang, verbondenheid, maar ook voor ongekend veel humor. Want wie anders snapt jouw foute grappen? (Lees de blog Tumorhumor maar eens)

Het is lastig om stil te staan, terwijl de maatschappij om je heen doordraaft. Maar er is een plek waar je stil mag staan, waar je verhaal gehoord wordt, waar er echt naar je geluisterd wordt. Een plek om adem te komen, om opnieuw te ontdekken waar je staat en hoe je verder wilt leven. En ja dat is ook een plek waar je lotgenoten tegenkomt. Het is namelijk (je raadt het al) ons eigen IPSO Centrum voor leven met en na kanker, IntermeZZo. De ‘stamtafel’ in de woonkamer biedt ruimte voor een traan, maar zeker ook voor een lach en vooral ook voor veel herkenning. Je bent niet alleen, maar versterkt samen je fysieke en mentale veerkracht. Noem dat maar eens zeuren of zielig doen!

M.

M. schrijft uit eigen ervaring. Ze ging van kankerpatiënt naar ex-kankerpatiënt, van gast bij IntermeZZo, naar ex-gast. Ze is nu vrijwilliger / gastvrouw bij IntermeZZo en werkt daarnaast als zzp’er, is tekstschrijver en communicatieprofessional.