Het is weer die tijd van het jaar. Van al die feestelijke dagen. Het is de periode van gezelligheid en samenzijn. Maar voor sommige mensen voelt die ‘gezelligheid’ als een open wond: wanneer kanker dichtbij is, wanneer kanker nooit meer weggaat, wanneer kanker slachtoffers heeft gemaakt bijvoorbeeld.

Ook in ons gezin kregen we ermee te maken. Waar we eerst een grote legpuzzel waren met vele stukjes, zijn we nu een legpuzzel waarvan we stukjes zijn kwijtgeraakt. We zijn bezig om samen opnieuw een puzzel te worden waar de stukje nog net niet helemaal passen. Een puzzel waarvan we de nieuwe afbeelding nog niet kunnen zien.

Voor mij is dit feestelijke seizoen, vooral het seizoen van ‘voorgaande jaren’. Ik denk aan die jaren dat ik drie dagen deed over het versieren van mijn boom omdat kanker al mijn energie had weggenomen. 

Ik denk aan die kerst van ‘nog één keer samen’. De eerste keer was elf jaar geleden. Ik herstelde met grote moeite van alle sporen die behandeling tegen kanker had achtergelaten. Ondertussen wisten we dat mijn vader geen volgende kerst zou meemaken, ook door kanker. 

Ik denk aan die kerst van ‘nog één keer samen’ drie jaar geleden. Dat jaar had ik geen kerstboom. Te druk. Veel te druk. Bij mijn moeder pakte ik verhuisdozen in. Tegelijkertijd klusten mijn lief F. en ik in haar nieuwe appartement. En daartussenin lagen er die honderd kilometer aan rijafstand. En daarbij was er die kerst van ‘nog één keer samen’ bij mijn zusje. Mijn zusje is twee jaar jonger dan mij en ook zij kreeg kanker. Het werd een kerst waarbij we wisten dat de kanker zou winnen. 

Centraal in die ‘feestelijke’ periode stond dat ik door ‘moest’. En ik ging door. Wie moest mijn moeder anders helpen? En hoe kon ik instorten terwijl het leven van mijn zusje instortte? Adrenaline was mijn vriend. Die dierbare vriend die zorgde dat ik bleef staan in tijden van hoge nood. In tijden van groot verdriet. December was het begin van het definitieve einde. Het steeds sneller naderende afscheid, loslaten, veranderen en aanpassen. Iedere dag.

Alles kwam tegelijk in die decembermaand, als een woeste winterse storm met sneeuw, hagel en ijzel.

Terugkijken helpt het me ook om te zien waar ik NU sta. Onze puzzel mag dan veranderd zijn. We zijn wel samen; met schoonouders, mijn moeder, mijn lief F. en ik. We proosten op iedereen die we missen, op elkaar en op onze liefde voor elkaar. We zien de lichtjes in de kerstboom glinsteren.

Ik zie ook de lichtjes in mijn woonkamer, in mijn kerstboom. Die boom die er dit jaar gelukkig wel weer staat. Het verlicht mijn donkere dagen. Al die lichtjes die glinsteren als kleine geluksmomentjes. 

M. schrijft uit eigen ervaring. Ze ging van kankerpatiënt naar ex-kankerpatiënt, van gast bij IntermeZZo, naar ex-gast. Ze is nu vrijwilliger / gastvrouw bij IntermeZZo en werkt daarnaast als zzp’er, is tekstschrijver en communicatieprofessional.