‘Maar je ziet er zo goed uit.’ Het werd gewoon keihard in mijn gezicht gezegd nadat ik vertelde dat het helemaal nog niet zo goed ging. Alle behandelingen tegen de kanker waren afgerond. Mijn haar groeide weer, met krullen zelfs. De vaalwitte ‘kankerlook’ had plaatsgemaakt voor een gezond blosje dankzij de eerste lentezon. Die lentezon waarin ik eindelijk weer een beetje mocht zitten. En dat was ook hoe mijn leven er op dat moment uitzag: ‘een beetje zitten’. 

Zitten en wachten totdat ik me beter zou voelen. Een grote les in geduld, want de artsen bleven me verzekeren dat het goed zou komen. Dat ik echt vooruit zou gaan… Maar ze zeiden ook dat ze helemaal niet wisten waarom mijn herstel zo langzaam ging.

Soms had ik een uitje. Dan liep ik achter mijn lief F. aan door de winkel. En precies daar werd ik gespot. Op de vraag ‘hoe gaat het met je?’, probeerde ik zo eerlijk mogelijk antwoord te geven. Het is toch al zo’n lastige vraag. Dus ik dacht na en vertelde dat ik nog steeds oververmoeid was, last had van prikkels en dat ik na dit bezoekje aan de winkel weer op de bank ging liggen. ‘Maar je ziet er zo goed uit.’ Daarop antwoorde ik: ‘Je kunt aan de buitenkant niet zien hoe ik me werkelijk voel.’ De persoon tegenover me keek me nog eens goed aan, kneep haar ogen dicht tot spleetjes, bewoog haar hoofd op en neer en zei toen: ‘Je leeft tenminste nog’. 

Verbaasd bleef ik achter terwijl ze met een ferme tred wegbeende. Leven, pfft daar had ik me toch echt iets anders bij voorgesteld. Of betekent het dat ik niet moet zeuren? Blij moet zijn met een batterij die niet meer oplaadt? Met mijn beschadigde lijf? Ik wou dat ik een weerwoord had gehad op mijn langzame herstel.

Soms is een luikje in je lijf of hoofd heel handig. Zo’n luikje waardoor iemand even naar binnen kan kijken om te zien hoe het werkelijk met je gaat. Maar het antwoord is heel simpel: veel veel mensen snappen niet hoe het is om kanker te hebben of gehad te hebben. Gelukkig maar.

M. 

M. schrijft uit eigen ervaring. Ze ging van kankerpatiënt naar ex-kankerpatiënt, van gast bij IntermeZZo, naar ex-gast. Ze is nu vrijwilliger / gastvrouw bij IntermeZZo en werkt daarnaast als zzp’er, is tekstschrijver en communicatieprofessional.