Oktober is traditiegetrouw de maand om borstkanker onder de aandacht te brengen. Eén keer lukte dat bij mij wel heel letterlijk. Ik was precies in die maand aan de beurt voor de jaarlijkse controle na borstkanker. De mammagrafie was pijnlijker dan ooit. Voor mij is het een echte pletsessie. Dit keer hielpen zelfs geen twee paracetamol en een ibuprofen. Mijn gedachte was; flink uitademen en doorzetten, want als de foto mislukt moet de hele riedel overnieuw. Daarna ging ik door naar de regieverpleegkundige voor nieuws; goed nieuws. De foto’s zagen er goed uit. 

‘Hoe gaat het met je?’, vroeg ze me na de goede uitslag. De laatste keer dat ik haar sprak, vertelde ik dat mijn zusje de behandeling tegen borstkanker zo goed als afgerond had. Nu moest ik haar vertellen dat mijn zusje inmiddels dood is. Dood aan uitgezaaide borstkanker. En dat terwijl ik bij de regieverpleegkundige hoorde dat mijn mammografie goed nieuws bracht. 

De tranen liepen over mijn wangen. ‘Ik kan geen kanker meer krijgen, dat kan ik mijn moeder niet aandoen.’ Die woorden galmden als een bezweringsspreuk na in mijn hoofd. En zo voelde het ook, alsof ik kanker kan bezweren met het goede nieuws van mijn regieverpleegkundige. Mijn zusje is dood, evenals mijn vader. Ondanks dat het niet aangetoond erfelijke kanker is, lijkt het wel familiair. Ik probeer kanker te bezweren. De regieverpleegkundige beaamde mijn verdriet, mijn gevoel en stuurde me door voor een extra onderzoek. Dat stelde me iets gerust. Ik ben niet gek en ik word gehoord. Alleen dat is al waardevol. Ook van dat extra onderzoek bleek de uitslag goed.

Ik ben dus nog steeds kankervrij. Maar mijn ene borst voelt beurs van de ‘pletmachine’. Mijn vader is nog steeds gestorven aan blaaskanker. Mijn zusje is nog steeds dood door kanker. En ik word over een jaar weer gecontroleerd. De emotionele rollercoaster die kanker heet, verdwijnt nooit meer uit mijn leven. 

Oktober bracht het die keer nog rauwer dichterbij dan anders. Gelukkig is het bijna weer november. Tenminste… in ‘kankerland’ is november Movember: de maand waarin mannen hun snor (moustache) laten staan om extra aandacht voor prostaat- en teelbalkanker te vragen. Een snor? Hoe dan? Als je kanker hebt, groeit er vaak geen enkele haar meer. Wie bedenkt dit soort dingen?

M. 

M schrijft uit eigen ervaring. Ze ging van kankerpatiënt naar ex-kankerpatiënt, van gast bij IntermeZZo, naar ex-gast. Ze is nu vrijwilliger / gastvrouw bij IntermeZZo en werkt daarnaast als zzp’er, is tekstschrijver en communicatieprofessional.