Gepubliceerd: 22 augustus 2024
Ik zit in mijn stoel voor de tent. De camping is rustig. De enkeling die voorbijloopt richting het toiletgebouw groet me vriendelijk. Ik antwoord terug in alle talen die ik hoor. Frans, Duits, Spaans, Engels en natuurlijk Nederlands. In de zomer lijkt alles makkelijker. Mensen reageren open en luchtiger. Ze kijken weer om zich heen. Ik ben maar gewoon die vrouw voor die tent. Dat is wat ze zien. Ze zien niet mijn vermoeidheid, niet mijn herstel van kanker, niet mijn worstelingen. En precies dat ontspant me. Dat geeft ruimte, ruimte om te herstellen.
Ik maak makkelijk contact wanneer ik spontaan mensen tegenkom. Buiten. Op de camping. Maar ook thuis in het park. Op een terras. Eerst is er die lach. Daarin voel ik gelijk verbondenheid. Als daarna een gesprek volgt, volgt ook als vanzelf de diepgang. Dat geeft me het gevoel van contact. Zonder dat ik erom hoef te vragen. Zonder dat ik een afspraak hoef te maken met een vriend of vriendin.
Echt contact, zonder te vragen, zonder te plannen… Dat is voor mij zomervakantie. Eigenlijk is dat contact op een heel ouderwetse manier. En dat herken ik ook bij IntermeZZo. Je appt niet om af te spreken… Je komt gewoon binnenlopen. Spontaan. Om te kijken of iemand ‘thuis’ is en tijd heeft voor een bakje en een gesprek.
IntermeZZo is voor mij als de zomer. Als het leven op de camping. Met onverwacht mooie diepgang en goede gesprekken. Als dat ouderwetse gevoel. Ouderwets noemen we tegenwoordig retro. En retro is heel hip! Nu nog een oranjetent of een oude retrocaravan in de tuin van IntermeZZo 😉 en dan zou ik daar zomaar willen blijven overnachten. Zie ik je daar snel? Spontaan? Voor een echt gesprek, met diepgang? Of om samen na te mijmeren over hoe je de zomervakantie beleeft wanneer kanker dichtbij is?
M. schrijft uit eigen ervaring. Ze ging van kankerpatiënt naar ex-kankerpatiënt, van gast bij IntermeZZo, naar ex-gast. Ze is nu vrijwilliger / gastvrouw bij IntermeZZo en werkt daarnaast als zzp’er, is tekstschrijver en communicatieprofessional.