Gepubliceerd: 2 juli 2020
Het is al een paar jaar geleden, maar het gevoel dat de theatervoorstelling toen bij me opriep, kan ik terughalen als de dag van gisteren. Marc de Hond, levenslustig en vol humor, vertelde vanuit zijn rolstoel hoe hij zijn leven na kanker én een dwarslaesie weer had vormgegeven. ‘Je moet het doen met de kaarten die je zijn toebedeeld’, was een van zijn motto’s. Vol optimisme was hij begonnen aan een nieuwe toekomst. Nu is hij dood.
Marc maakte van de nood een deugd. Hij had zijn belevenissen vormgegeven tot een unieke onemanshow, cabaretesk, kritisch op het cynische af, maar ook heel realistisch. Niet dat ik alle grappen kon waarderen, maar met zijn optimisme en vindingrijke manier van omgaan met enorme tegenslagen op jonge leeftijd, hij dwong respect af, toen. Nu, postuum, nog meer. Een inspirerende vent.
Ik werd enorm geraakt door een artikel in de Volkskrant van 13 juni. Twee weken voor hij overleed heeft Marc een interview gegeven aan journaliste Antoinnette Scheulderman die hij vertrouwde. Een mooi vraaggesprek tussen een integere journaliste en een jonge man met de dood in de ogen. Fotograaf Robin de Puy maakte prachtige foto’s, letterlijk dicht op de huid bij een intiem geschreven portret. Zó intiem allemaal, dat het mij als lezer zeer doet. Aan mijn ogen en in mijn hart. Slik.
Pas na zijn verscheiden mocht het artikel gepubliceerd worden. Niet uit hedonisme of publiciteitsgeilheid, maar als nalatenschap van een vader aan zijn jonge kinderen, van een echtgenoot aan de liefde van zijn leven, Remona Fransen.
Een verhaal waardoor zijn kinderen zich nog iets van hun pappa kunnen herinneren, een verhaal dat vele mensen om de kinderen heen, nu ook kennen.
Een verhaal dat mogelijk een bron van inspiratie kan zijn voor andere ouders die ooit in een soortgelijke situatie terecht komen.
Marc verloor zelf zijn moeder op zeer jonge leeftijd aan kanker. Hij en zijn broer waren even oud als zijn eigen kinderen nu. L’histoire se repête …
De herinneringen aan zijn overleden moeder zijn minder concreet dan wat hij nu kan achterlaten voor zijn kids, met alle moderne media die hij daarvoor heeft ingezet.
Zo maakten Nada van Nie en Hadewich van Velzen een documentaire waarin ze Marc en zijn gezin anderhalf jaar volgden. Al net zo indrukwekkend als het geschreven artikel. Dubbelslik.
Marc zegt in de documentaire dat hij voelt dat “…er zó veel Remona in mij zit, dat er wel evenveel Marc in Remona moet zitten …” en dat Remona veel Marc aan de kinderen zal kunnen uitdragen. Dat zal zeker zo zijn.
Alleen … niets, maar dan ook niets zal de warmte, de aanraking, de stem, de geur van hun levende vader en geliefde kunnen vervangen.
Wat een verdriet.
Marlies Mestrom
Wil je het hele artikel uit de Volkskrant lezen en de prachtige foto’s bekijken? https://www.volkskrant.nl/mensen/ik-vind-het-allemaal-vrij-oneerlijk-maar-het-leven-is-nou-eenmaal-oneerlijk~b244f474/?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
Wil je de documentaire (ca 1 uur) zien? Klik dan op deze link.