Gelijk na de diagnose kanker probeer je grip te houden op alles wat er om je heen gebeurt. Kanker zet letterlijk je wereld op de kop. Alles wat erop je afkomt is nieuw, vreemd, anders en dan heb je ook nog kanker. Je hoofd loopt over. Je moet luisteren, begrijpen en ondertussen voel en ervaar je van alles. Probeer dan maar eens grip te houden. 

Toen ik voorbij die allereerste schok was, dacht ik: ‘Ik moet niet zo ingewikkeld doen, mijn kanker is maar tijdelijk’. Die gedachte was voor mij synoniem aan ‘we gaan dit varkentje wel even wassen’. 

Nu weet ik niet of jij ooit geprobeerd hebt een varken te wassen? Maar de diagnose kanker laat zich niet zo makkelijk dresseren. 

Het begint met grip op informatie. Gaan we beginnen met opereren of toch met chemo? Krijg ik überhaupt chemo? Want na een operatie is de kanker toch weg? Plannen werden steeds opnieuw aangepast. Je moet meebewegen. Alsof artsen je bewust telkens kleine brokjes informatie geven. Zodat je met kleine stapjes grip kan houden op de berg aan informatie in plaats van dat je bedolven wordt onder informatie die niet kunt vatten?

Mijn motto werd ‘kan ik dit leuker maken?’

En dan grip op je agenda, vergeet het maar. Met gekleurde viltstiften markeerde ik wanneer ik chemo’s zou hebben. Maar ook die planning veranderde telkens. Bijvoorbeeld omdat mijn bloedwaardes niet goed-genoeg waren of omdat ik koorts kreeg tussendoor. De ‘feestdatum’ waarop alle kankerbehandelingen klaar zouden zijn verschoof steeds opnieuw.

Grip verandert dan al snel in grrrrip.

Maar gelukkig had ik een manier gevonden om in ieder geval op één ‘iets’ wel grip te houden. Namelijk op mijn denken en mijn voelen. Het stukje wat mij M. maakt. 

Heel snel na de diagnose had ik een motto bedacht om hier doorheen te komen. Mijn motto werd ‘kan ik dit leuker maken?’. Kanker kon ik niet leuker maken, maar wel hoe ik ermee omging. Twee dagen voor de chemo kocht ik nieuwe schoenen, met een hoge hak. Niet dat ik daarop kon lopen, maar ik dacht ‘dan heb ik iets leuks om naar te kijken tijdens de chemo’. Tijdens de chemo las ik de Donald Duck, en heel bewust las ik de grappen hardop voor aan mijn lief. Ikzelf lachte nog het hardst. Herstellend van de chemo lag ik op de bank denkend aan dingen waar ik blij van werd. Dat waren veel witte stranden en knalblauwe zeeën. En zo bleef ik de baas over hoe ik me wilde voelen toen kanker me omverblies. Dat gaf me het gevoel van grip. In plaats van grrrrip.

M. 

M schrijft uit eigen ervaring. Ze ging van kankerpatiënt naar ex-kankerpatiënt, van gast bij IntermeZZo, naar ex-gast. Ze is nu vrijwilliger / gastvrouw bij IntermeZZo en werkt daarnaast als zzp’er, is tekstschrijver en communicatieprofessional.