Rond kerst viel er een bericht in de IntermeZZo-mailbox waar we allemaal warm van werden en ook een beetje stil. Corine citeerde het bericht in haar nieuwjaarstoespraak en de afzender gaf ons toestemming zijn bericht als blog voor januari in te zetten. Ook de foto komt van zijn hand.

“In het afgelopen jaar heb ik in mijn onzekere periode als kankerpatiënt veel aan jullie gehad. Niet aan alles heb ik deel genomen. Lang niet iedereen heb ik gesproken. Lang niet iedereen ken ik. En dat hoeft ook niet. 

Toch wil ik mijn dank verwoorden en uitspreken over de bereidheid, openheid, gastvrijheid en het enthousiasme dat er is. Het is hartverwarmend om dit te zien en te voelen. 

In mijn lange, onzekere periode is ondersteuningsconsulent Angela één van mijn steunpilaren geweest. Ik voel dat zij met passie en gedrevenheid haar werk doet, voor anderen en voor mij. Echt dank daarvoor!

Nu lijkt het erop dat ik één persoon naar voren haal en dat anderen er niet zo toe doen. Maar daarmee zou ik IntermeZZo onrecht aandoen. Integendeel. Ik heb gezien dat velen gebruik maken van IntermeZZo én dat velen werken bij IntermeZZo. Om die reden wil ik ook het gehele team een hart onder de riem steken: realiseren jullie wel welk verschrikkelijk belangrijk werk jullie doen? Ik heb een vermoeden … Daarom mijn wens voor 2023: een gezond nieuwjaar.

En dan bedoel ik niet alleen in fysieke zin, maar ook op sociaal terrein, in teamverband enz..

Ik eindig met een metafoor, zie daarvoor de foto. 

Het zicht en houvast wat je hebt als patiënt zijn de dichtstbijzijnde twee “berkenstammen” in de mist. Anderen staan te ver en lijken daardoor onbereikbaar. Maar ze staan er wel. En daarom onmisbaar en passen dan ook in het totaal plaatje. Ik heb als patiënt niet het heldere zicht om mij heen. Maar de witte berken staan geworteld en verankerd in de grond. Om zo mogelijk de klappen op te vangen en mij te ondersteunen.

Vriendelijke groet van Allard Snel”.